De verbondenheid met Israël wordt door Paulus (in Romeinen 11) tot uitdrukking gebracht met het beeld van het enten. Op Israël als de edele olijfboom zijn mensen uit alle volken als takken van een wilde olijfboom geënt. Men mag nu wereldwijd delen in de goedheid van God en op verrassende wijze tot Gods volk behoren. Paulus waarschuwt ook: 'Wees niet hoogmoedig, maar heb ontzag voor God: als Hij de oorspronkelijke takken al niet heeft gespaard, zou hij u dan wel sparen?'.

Er zijn ten aanzien van Israël onder christenen zeer uiteenlopende visies, vooral waar het gaat om de betekenis van land en staat. Velen geven niet zoveel religieuze betekenis aan de politieke entiteit van de Joden. Anderen zien de stichting van de staat Israël in 1948 als een vervulling van bijbelse beloften en staan onvoorwaardelijk achter de staat Israël. Op de achtergrond speelt soms de Tweede Wereldoorlog een rol. In West-Europa zijn toen miljoenen Joden om het leven gebracht. Uit solidariteit en misschien ook schuldgevoel kan men dan meer aandacht hebben voor het Joodse volk dan voor het Palestijnse volk.

De bijbelse profeten en in het bijzonder Jezus Christus, hebben in ieder geval duidelijk gemaakt dat de genade van God die Hij bekend maakte aan het volk Israël, bedoeld was voor alle volken. Waar volken de weg van Jezus volgen, komt er ook perspectief op vrede tussen elkaar.